Η Απιστευτη Ανακαλυψη του Ισλαμ

 

Όταν κάποιος με ρώτησε πρόσφατα πως ήρθα στους κόλπους του Ισλάμ, αιφνιδιάστηκα και εξεπλάγην λίγο. Επειδή, ποτέ δεν έχω σκεφτεί την έλευσή μου στο Ισλάμ ως ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Πότε αμφισβήτησα για πρώτη φορά τον καθολικισμό; Πότε θέλησα για πρώτη φορά να γίνω μουσουλμάνα; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και πολλά άλλα, απαιτούν περισσότερη σκέψη από ό, τι θα μπορούσα να είχα φανταστεί ποτέ. Για να απαντήσω πραγματικά σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή, έτσι ώστε, να κατανοήσετε το σημείο στο οποίο έφτασα στη ζωή μου, που με οδήγησε στο να δεχθώ τελικά την αλήθεια του Ισλάμ. Έγινα μουσουλμάνα στην ηλικία των 67, και ευχαριστώ τον Θεό που με έχει ευλογήσει με το να αποκτήσω πίστη στο Ισλάμ.

“Εκείνον που ο Αλλάχ (στο σχέδιο Του) θέλει να τον καθοδηγήσει, ανοίγει το στήθος του στον Ισλαμισμό, κι όποιον θέλει να τον αφήσει στην πλάνη, κλείνει το στήθος του και σφίγγει δυνατό, σαν να ανεβαίνει στον ουρανό. Έτσι ο Αλλάχ τιμωρεί εκείνους που αρνούνται να πιστέψουν”.

(Κοράνι 6: 125)

Μεγάλωσα σε ένα αυστηρό Ρωμαιοκαθολικό σπίτι, ήμουν η μεσαία κόρη τριών παιδίων. Ο πατέρας μου δούλευε σκληρά και πολλές ώρες κάθε μέρα. Έφευγε νωρίς το πρωί κάθε μέρα και επέστρεφε αργά το βράδυ. Όλα αυτά, ώστε η μητέρα μου να μπορεί να μένει στο σπίτι και να φροντίζει τις αδελφές μου και εμένα. Μια πολύ θλιβερή και ατυχής μέρα η μητέρα μου μας είπε ότι ο πατέρας μου ήταν σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Απεβίωσε ξαφνικά και ολόκληρος ο κόσμος μας γύρισε ανάποδα. Με όλες τις αλλαγές που συνέβαιναν, η μητέρα μου μας είπε ότι τώρα θα έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά. Η μητέρα μου, που κάποτε ήταν νοσοκόμα, τώρα αναγκαζόταν να δουλέψει για να μας συντηρήσει. Βρήκε δουλειά στο τοπικό νοσοκομείο και πολλές φορές έκανε δύο βάρδιες. Αλλά, με αυτή την πρωτόγνωρη ευθύνη, η μητέρα μου δεν ήταν πλέον σε θέση να επιβλέπει την ανατροφή μας. Και παρόλο που μας έστειλε σε καθολικό σχολείο, η δουλειά της την απέτρεπε να επαγρυπνεί για τις κόρες της.

Έτσι, με πολύ ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου, βρέθηκα να περνάω χρόνο με τους φίλους μου στα τοπικά καφενεία. Εκεί γνώρισα έναν πολύ καλό Μουσουλμάνο, ο οποίος αργότερα έγινε ο σύζυγός μου. Η μητέρα μου δεν γνώριζε ότι περνούσα χρόνο με αυτόν τον άνδρα. Στην πραγματικότητα, όταν της είπα ότι ήμουν ερωτευμένη και ότι ήθελα να παντρευτώ, με προειδοποίησε ότι ήμασταν από διαφορετικά υπόβαθρα και ότι τελικά θα είχαμε προβλήματα. Δήλωσε ότι αν ποτέ αποκτούσαμε παιδιά, θα υπήρχαν αναμφισβήτητα προβλήματα σχετικά με τη θρησκεία. Στα είκοσί μου χρόνια, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχαμε προβλήματα στο γάμο μας. Ήμουν τόσο ερωτευμένη και ένιωθα τόσο χαρούμενη που κάποιος θα με φρόντιζε. Ο σύζυγός μου δεν ήταν πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος εκείνη την εποχή, και κατά βάθος ένιωθα ότι θα ήμουν σε θέση να τον προσηλυτίσω στον καθολικισμό. Όσο για εμάς, που δεν είχαμε την ίδια εθνικότητα, θεωρούσα τον εαυτό μου πιο ανοιχτόμυαλο και ήμουν ενθουσιασμένη που θα αγκάλιαζα μια νέα κουλτούρα.

Όλα έδειχναν να πηγαίνουν τόσο τέλεια για τα επόμενα χρόνια. Ήμασταν ευτυχισμένοι και ούτε μία φορά δεν μας προκάλεσαν πρόβλημα ο πολιτισμός ή η θρησκεία. Ο Θεός μας ευλόγησε με ένα όμορφο γιο και αρκετά χρόνια αργότερα, με μια όμορφη κόρη. Εξακολουθούσαμε να προχωράμε με τις ζωές μας και ξεκίνησα να παίρνω και τα παιδιά μου στην εκκλησία μαζί μου. Ο σύζυγός μου ποτέ δεν με απέτρεψε από την Κυριακάτικη Λειτουργία. Ωστόσο, μετά από μερικές φορές που πήγα τα παιδιά μας στην εκκλησία, τότε μου μίλησε για το ότι δεν θέλει τα παιδιά να πηγαίνουν στην εκκλησία. Ειλικρινά, ήμουν θυμωμένη και αναστατωμένη. “Αλλά γιατί όχι,” είχα αντίρρηση. «Κάθε θρησκεία είναι καλύτερη από καμία θρησκεία», υποστήριξα. Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ζημιά προκαλούσε το να τα πηγαίνω στην εκκλησία. Μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν είχαμε συζητήσει ποτέ για τη θρησκεία. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είχα καν αμφισβήτησε το γεγονός ότι θα μπορούσε να υπάρχει μια διαφορετική θρησκεία από τον Καθολικισμό. Γεννήθηκα Καθολική και σκέφτόμουν πως ο Καθολικισμός ήταν η σωστή θρησκεία. Για λόγους που δεν μπορώ καν να εντοπίσω, φαινόταν πως από αυτή την ημέρα και έπειτα, ήτανε εμφανή πολλά προβλήματα. Διαφωνούσαμε συνέχεια για όλα και για όλους. Τώρα, τα μικροπράγματα γίνονταν μεγάλη υπόθεση. Η θρησκεία έγινε ένα σημείο διφωνίας μεταξύ μας. Οι διαφορές στους πολιτισμούς μας έγιναν λόγοι διαφωνίας. Μαλώναμε για τα πεθερικά μας και δυστυχώς, μαλώναμε για την ανατροφή των παιδιών μας. Για όλα όσα μας προειδοποίησε η μητέρα μου τώρα γίνονταν πραγματικότητα.

Η μόνη ηρεμία και αρμονία που υπήρχε τώρα μεταξύ μας ήταν η σοφία, η ειλικρίνεια, η μέριμνα και η αγάπη του πατέρα του συζύγου μου, του πεθερού μου, για το γάμο μας. Ο πεθερός μου αγαπούσε το γιο του και τα εγγόνια του, αλλά αγαπούσε και εμένα πραγματικά σαν κόρη του. Ήταν ένας πολύ θρήσκος και ευσεβής μουσουλμάνος και ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Εκείνη την εποχή, επειδή δεν περιβαλλόμουν από το Ισλάμ, ο πεθερός μου ήταν η πρώτη εισαγωγή που είχα στο Ισλάμ. Προσευχόταν κάθε προσευχή, νήστευε κατά τη διάρκεια του μήνα του Ραμαζανιού και ήταν πολύ γενναιόδωρος με τους φτωχούς. Μπορούσα να αισθανθώ το δέσιμό του με τον Θεό. Στην πραγματικότητα, ο πεθερός μου ήταν τόσο καλός με τους απόρους που κάθε μέρα όταν ερχόταν στο σπίτι μετά από την προσευχή dhur στο τζαμί, καλούσε οποιονδήποτε είχε ανάγκη να φάει μαζί του μεσημεριανό. Αυτό γινότανε κάθε μέρα. Μέχρι το θάνατό του στην ηλικία των 95, οι συγγενείς θυμόντουσαν ότι η συνήθεια αυτή συνεχιζόταν.

Η μόνη ηρεμία και αρμονία που υπήρχε τώρα μεταξύ μας ήταν η σοφία, η ειλικρίνεια, η μέριμνα και η αγάπη του πατέρα του συζύγου μου, του πεθερού μου, για το γάμο μας. Ο πεθερός μου αγαπούσε το γιο του και τα εγγόνια του, αλλά αγαπούσε και εμένα πραγματικά σαν κόρη του. Ήταν ένας πολύ θρήσκος και ευσεβής μουσουλμάνος και ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Εκείνη την εποχή, επειδή δεν περιβαλλόμουν από το Ισλάμ, ο πεθερός μου ήταν η πρώτη εισαγωγή που είχα στο Ισλάμ. Προσευχόταν κάθε προσευχή, νήστευε κατά τη διάρκεια του μήνα του Ραμαζανιού και ήταν πολύ γενναιόδωρος με τους φτωχούς. Μπορούσα να αισθανθώ το δέσιμό του με τον Θεό. Στην πραγματικότητα, ο πεθερός μου ήταν τόσο καλός με τους απόρους που κάθε μέρα όταν ερχόταν στο σπίτι μετά από την προσευχή dhur στο τζαμί, καλούσε οποιονδήποτε είχε ανάγκη να φάει μαζί του μεσημεριανό. Αυτό γινότανε κάθε μέρα. Μέχρι το θάνατό του στην ηλικία των 95, οι συγγενείς θυμόντουσαν ότι η συνήθεια αυτή συνεχιζόταν.

Στον πεθερό μου δεν άρεσαν οι διαφωνίες μεταξύ του συζύγου μου και εμένα και μας συμβούλεψε να βρούμε λύση πριν να υπέφεραν τα παιδιά μας ως αποτέλεσμα των καυγάδων μας. Προσπάθησε απεγνωσμένα να μας βοηθήσει να βρούμε μια λύση. Ο ίδιος προειδοποίησε το γιο του να μου δώσει ελευθερία να ασκώ τη θρησκεία μου, όμως πλέον δεν επρόκειτο για τη θρησκεία. Ένιωσα απογοτευμένη και επιθυμούσα να κάνουμε ένα διάλειμμα. Όταν ζήτησα από τον άντρα μου να χωρίσουμε, συμφώνησε ότι ίσως ήταν το καλύτερο πράγμα για το γάμο μας. Ξέρετε το ρητό, “Η απουσία κάνει την καρδιά πιο στοργική.” Οχι στη δική μας περίπτωση. Στην πραγματικότητα, η απουσία έκανε τις καρδιές μας να απομακρυνθούν περισσότερο. Μετά το χωρισμό, και οι δυο μας θέλαμε έναν μόνιμο χωρισμό και συμφωνήσαμε σε διαζύγιο. Αν και ήθελα απεγνωσμένα τα παιδιά μου να ζήσουν μαζί μου, θεωρήσαμε και οι δυο μας ότι θα ήταν καλύτερο για τα παιδιά να ανατραφούν από τον πατέρα τους. Ήταν σε πολύ καλύτερη θέση, οικονομικά, για να τα ανυψώσει και να τους δώσει πολλές ανέσεις, κάτι που εγώ δεν ήμουν προετοιμασμνένη να δώσω. Πώς τα λαχταρούσα κάθε βράδυ. Μετακόμισα πίσω με τη μητέρα μου και συνέχιζαν να βλέπω τα παιδιά μου κάθε Σαββατοκύριακο. Ο πρώην σύζυγός μου, μου έφερνε τα παιδιά μας την Παρασκευή το απόγευμα και τα έπερνε νωρίς την Κυριακή το πρωί. Παρά το γεγονός ότι αυτός ο διακανονισμός με πλήγωνε, ήταν καλύτερος από το τίποτα.

Κάθε βράδυ πριν πάω για ύπνο, διάβαζα από τη Βίβλο. Όταν τα παιδιά μου με επισκέπτονταν, τους διάβαζα ένα απόσπασμα, ανεξάρτητα από το αν τα παιδιά μου το κατανοούσαν ή όχι. Μετά την ανάγνωση ενός περάσματος, τη μία νύχτα ζητούσα βοήθεια από τον Ιησού, την επόμενη νύχτα από τους αγγέλους, την επόμενη νύχτα από τους διάφορους αγίους, την επόμενη νύχτα από την Παναγία. Όμως, ένα βράδυ δεν είχαμε κανέναν άλλο να ζητήσουμε βοήθεια, είχα ξεμείνει από άγιους. Έτσι είπα «τώρα θα ζητήσουμε από τον Θεό». Ο γιος μου είπε: «Εντάξει, τώρα ποιος είναι ο Θεός;» Είπα «Είναι αυτός που δημιουργήσε εσάς, που δημιούργησε εμένα. Είναι πάντα κοντά μας ». Έτσι, αναλογιζόταν, σκεφτόταν αυτά τα λόγια. Κατά την εξήγησή μου, έτριψα πάλι τον σταυρό μου. Είπα «τώρα ευχαριστήστε τον Θεό». Κοίταξε το σταυρό και είπε: «μαμά, ποιος είναι αυτός;» Είπα «Αυτός είναι ο Θεός. Είναι ο γιος του Θεού ». Είπε «Μόλις μου είπες πριν από ένα λεπτό ότι ο Θεός είναι για πάντα. Πώς γίνεται να είναι νεκρός; » Ποτέ, ποτέ στη ζωή μου δεν συνειδητοποίησα αυτό το γεγονός. Με ρώτησε από πού ήρθε αυτός ο Θεός; Και είπα, ήρθε από τη μήτρα της Μαρίας, της Παναγίας. Είπε «Ω, άρα γεννήθηκε κάποτε στο παρελθόν». Είπα «Λοιπόν, ναι». Στη συνέχεια, όμως, είπε «Αλλά μου είπες ότι είναι για πάντα. Ποτέ δεν πεθαίνει και ποτέ δεν γεννήθηκε. Ο γιος μου, ο οποίος ήταν τώρα περίπου οκτώ, με ρώτησε άμεσα, “Μαμά, γιατί δεν ζητάς απλά βοήθεια από τον Θεό;” Έμεινα έκπληκτη και εμβρόντητη και θυμάμαι ότι ένιωσα λίγο σοκαρισμένη που αμφισβητούσε τη θρησκεία μου. Του είπα ότι ζητάω και από τον Θεό. Δεν γνώριζα ότι αυτός ο γιος μου θα μεγάλωνε για να είναι ένα σταθερό αγκάθι στο πλευρό μου, να μου θυμίζςι πάντα την ανάγκη να λατρεύω τον Έναν Αληθινό Θεό. Δόξα τω Θεώ.

Είχαμε ένα όμορφο καλοκαίρι, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο, αυτοί γνωρίζοντας τις νέες τους αδελφές, κάνοντας πικνίκ, πηγαίνοντας εκδρομές, για κολύμπι. Δεν ήθελα να τελειώσει. Αλλά ήξερα ότι είχαν τη ζωή τους πίσω στη Σαουδική Αραβία και ότι θα έπρεπε να πάνε πίσω. Ρώτησα την κόρη μου την επίφοβη ερώτηση, για το πώς της φερότανε η μητριά της, και ειλικρινά ένιωσα ευτυχία όταν είπε πως της φερόταν όπως σε μια κόρη.

Είχαμε ένα όμορφο καλοκαίρι, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο, αυτοί γνωρίζοντας τις νέες τους αδελφές, κάνοντας πικνίκ, πηγαίνοντας εκδρομές, για κολύμπι. Δεν ήθελα να τελειώσει. Αλλά ήξερα ότι είχαν τη ζωή τους πίσω στη Σαουδική Αραβία και ότι θα έπρεπε να πάνε πίσω. Ρώτησα την κόρη μου την επίφοβη ερώτηση, για το πώς της φερότανε η μητριά της, και ειλικρινά ένιωσα ευτυχία όταν είπε πως της φερόταν όπως σε μια κόρη.

Μετά από 6 μήνες όμως, ο γιος μου εξέφρασε την επιθυμία να φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά εγκαταστάθηκε στην Αμερική και έκανε ένα σπίτι στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Εν τω μεταξύ, εγώ έγινα χήρα με μία έφηβη κόρη στο σπίτι. Ο γιος μου ήθελε πραγματικά να παω στην Αμερική, έτσι έφυγα στις Ηνωμένες Πολιτείες με την 17 ετών κόρη μου. Μας άρεσε πάρα πολύ στην Αμερική και η κόρη μου άρχισε γρήγορα να κάνει τη ζωή της. Τίποτα δεν είχε αλλάξει για το γιο μου και εμένα, συνεχίσαμε να μιλάμε για τον Καθολικισμό και το Ισλάμ και κανείς μας δεν «παραιτούνταν». Μερικές φορές, όταν εμφανιζόταν το ζήτημα της Αγίας Τριάδας και εγώ δεν μπορούσα να βρω καμία απάντηση ή να τον αντικρούσω, απλώς σήκωνα το χέρι μου ψηλά και αποχωρούσα. Θύμωνα πολύ που έβλεπα ότι έκανε επίθεση στη θρησκεία μου.

Μετά από 6 μήνες όμως, ο γιος μου εξέφρασε την επιθυμία να φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελικά εγκαταστάθηκε στην Αμερική και έκανε ένα σπίτι στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Εν τω μεταξύ, εγώ έγινα χήρα με μία έφηβη κόρη στο σπίτι. Ο γιος μου ήθελε πραγματικά να παω στην Αμερική, έτσι έφυγα στις Ηνωμένες Πολιτείες με την 17 ετών κόρη μου. Μας άρεσε πάρα πολύ στην Αμερική και η κόρη μου άρχισε γρήγορα να κάνει τη ζωή της. Τίποτα δεν είχε αλλάξει για το γιο μου και εμένα, συνεχίσαμε να μιλάμε για τον Καθολικισμό και το Ισλάμ και κανείς μας δεν «παραιτούνταν». Μερικές φορές, όταν εμφανιζόταν το ζήτημα της Αγίας Τριάδας και εγώ δεν μπορούσα να βρω καμία απάντηση ή να τον αντικρούσω, απλώς σήκωνα το χέρι μου ψηλά και αποχωρούσα. Θύμωνα πολύ που έβλεπα ότι έκανε επίθεση στη θρησκεία μου.

Για τα επόμενα 10 χρόνια, ζούσα κοντά στο γιο μου, τη σύζυγο και την οικογένειά του. Θέλησα όμως, να περάσω λίγο χρόνο με την κόρη μου, η οποία εξακολουθούσε να ζει στη Σαουδική Αραβία. Δεν ήταν εύκολο να εκδώσω βίζα. Ο γιος μου αστειεύτηκε ότι αν αποδεχθώ το Ισλάμ, αυτό θα ήταν η βίζα για να εισέλθω στη Σαουδική Αραβία, γιατί τότε θα ήμουν σε θέση να πάρω την θεώρηση Umrah. Του είπα αυστηρά ότι δεν ήμουν μουσουλμάνα. Μετά από πολλή σκληρή δουλειά και μερικές διασυνδέσεις, μου δόθηκε βίζα επισκέπτη για να επισκεφθώ την κόρη μου, που τώρα ήταν μητέρα τριών παιδιών. Πριν από την αναχώρηση, ο γιος μου με κράτησε στην αγκαλιά του και μου είπε πόσο πολύ με αγαπάει, πόσο πολύ ήθελε τον Παράδεισο για μένα. Στη συνέχεια είπε πως είχε όλα όσα ήθελε σε αυτή τη ζωή, εκτός από μια μητέρα που ήταν μουσουλμάνα. Μου είπε ότι προσευχόταν στο Θεό (Αλλάχ) κάθε μέρα ώστε, Αυτός (SWT) να μου αλλάξει την καρδιά για να αποδεχθώ το Ισλάμ. Του είπα ότι αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ.

Επισκέφθηκα την κόρη μου στη Σαουδική Αραβία και ερωτεύθηκα τη χώρα, τις καιρικές συνθήκες, καθώς και τους ανθρώπους. Δεν ήθελα να φύγω μετά από τους 6 μήνες γι ‘αυτό ζήτησαν παράταση. Άκουγα το Αθαν (κάλεσμα για προσευχή) 5 φορές την ημέρα και έβλεπα τους πιστούς να κλείνουν τα μαγαζιά τους και να πηγαίνουν για προσευχή. Παρόλο που αυτό ήταν πολύ συγκινητικό, συνέχισα να διαβάζω την Αγία Γραφή κάθε πρωί και βράδυ και έλεγα συνεχώς το ροζάριο. Ούτε μία φορά η κόρη μου ή οποιοσδήποτε άλλος μουσουλμάνος δεν μου μίλησε για το Ισλάμ ή προσπάθησε να με μεταπείσει. Με σεβόντουσαν και μου επέτρεπαν να ασκώ τη θρησκεία μου.

Ο γιος μου θα ερχόταν στη Σαουδική Αραβία για να με επισκεφθεί. Ήμουν τόσο χαρούμενη, μου είχε λείψει τόσο. Μόλις ήρθε ήταν πάλι από πίσω μου, μιλώντας για τη θρησκεία και την Ενότητα του Θεού. Ήμουν θυμωμένη. Του είπα ότι βρίσκομαι στη Σαουδική Αραβία για πάνω από ένα χρόνο και ούτε μια φορά κανείς δεν μου έχει μιλήσει για τη θρησκεία. Και αυτός, τη δεύτερη νύχτα του εδώ, έχει ήδη αρχίσει το κήρυγμα. Ζήτησε συγγνώμη και μου είπε πάλι πόσο πολύ ήθελε να αποδεχθώ το Ισλάμ. Του είπα πάλι ότι ποτέ δεν θα άφηνα τον Χριστιανισμό. Με ρώτησε για την Αγία Τριάδα και πώς μπορούσα να πιστεύω σε κάτι που απλά δεν έβγαζε νόημα. Μου υπενθύμισε πως ακόμη κι εγω είχα ερωτήσεις σχετικά με αυτό. Του είπα ότι δεν είναι ανάγκη τα πάντα να βγάζουν κάποιο νόημα, απλά πρέπει να έχουμε πίστη. Φάνηκε σαν να αποδέχεται αυτή την απάντηση και ήμουν χαρούμενη που επιτέλους κέρδισα μια συζήτηση σχετικά με τη θρησκεία. Ο γιος μου τότε μου είπε να του εξηγήσω το θαύμα του Ιησού. Αχα, σκέφτηκα! Τελικά φθάνω κάπου. Εξήγησα τη γέννηση θαύμα του Ιησού, την Παναγία, τον Ιησού να πεθαίνει για τις αμαρτίες μας, ο Θεός να εκπνέει το Πνεύμα Του σε αυτόν, τον Ιησού ως Θεό, τον Ιησού ως τον Υιό του Θεού. Ήταν ήσυχος όλη αυτή την ώρα που μιλούσα-καμία διάψευση-ο γιος μου, ήσυχος; Στη συνέχεια ρώτησε σιγανά, “Μαμά, αν ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες μας, την Παρασκευή, και στη συνέχεια, όπως λες, αναστήθηκε τρεις ημέρες αργότερα την Κυριακή, τότε ποιος κυβερνούσε τον κόσμο αυτές τις τρεις μέρες; Μαμά, εξήγησέ το μου.” Σκέφτηκα τη λογική αυτής της ερώτησης και εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι δεν έχει κανένα νόημα.

Είπα, “ο Ιησούς ήταν ο γιος του Θεού. Ο Ιησούς και ο Θεός είναι ένα και το αυτό. Ο γιος μου απάντησε, ” Οι αγελάδες έχουν μοσχάρια, τις μικρές αγελάδες. Οι γάτες έχουν τα γατάκια, τις μικρές γάτες. Οι άνθρωποι έχουν τα παιδιά, τους μικρούς ανθρώπους. Όταν ο Θεός έχει ένα γιο, τι είναι αυτός; Ένας μικρός Θεός; Αν ναι, τότε έχετε δύο θεούς; »Στη συνέχεια με ρώτησε,” Μαμά, μπορείς ποτέ να γίνεις Θεός; “Τι γελοία ερώτηση είναι αυτή, του είπα. Οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να γίνουν Θεός. (Τώρα, πραγματικά θύμωνα) Στη συνέχεια ρώτησε: «Ήταν ο Ιησούς άνθρωπος;” Του απάντησα, «Ναι.» Τότε είπε: «Ως εκ τούτου, ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι Θεός.” Ο ισχυρισμός ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, είναι επίσης ένας παραλογισμός. Δεν αρμόζει στον Θεό να λαμβάνει ανθρώπινα χαρακτηριστικά, διότι αυτό σημαίνει ότι ο Δημιουργός έχει γίνει δημιουργία Του. Ωστόσο, η δημιουργία είναι ένα προϊόν της δημιουργικής πράξης του Δημιουργού. Αν ο Δημιουργός έγινε δημιουργία Του, αυτό θα σήμαινε ότι ο Δημιουργός δημιούργησε ο Ίδιος τον εαυτό του, κάτι το οποίο είναι ένας προφανής παραλογισμός. Για να δημιουργηθεί, θα έπρεπε πρώτα να μην υπάρχει, και, αν δεν υπήρχε, πώς μπορούσε στη συνέχεια να δημιουργήσει; Επιπλέον, αν Εκείνος δημιουργήθηκε, αυτό θα σήμαινε ότι είχε μια αρχή, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με το ότι είναι αιώνιος . Από ορισμού, η δημιουργία έχει ανάγκη από έναν δημιουργό. Για να υπάρχουν όντα που έχουν δημιουργηθεί θα πρέπει να έχουν έναν δημιουργό που τους δημιούργησε. Ο Θεός δεν μπορεί να χρειάζεται έναν δημιουργό, επειδή ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Έτσι, υπάρχει μια προφανής αντίφαση. Ο ισχυρισμός ότι ο Θεός έγινε δημιουργία Του σημαίνει ότι χρήζει ενός δημιουργού, που είναι μια γελοία ιδέα. Έρχεται σε αντίθεση με τη θεμελιώδη ιδέα ότι ο Θεός είναι αδημιούργητος, ότι δεν έχει ανάγκη από δημιουργό, όντας ο Δημιουργός. Γνωρίζοντας ότι δεν είχα κάποια απάντηση για αυτόν, του απάντησα, “Επέτρεψέ μου να σκεφτώ την απάντηση.”

Εκείνο το βράδυ, σκέφτηκα πολύ και σκληρά αυτό που είπε ο γιος μου. Η ιδέα του Ιησού ως υιού του Θεού, δεν έβγαζε νόημα για μένα πλέον. Επίσης, δεν μπορούσα να δεχτώ το γεγονός πως ο Ιησούς και ο Θεός είναι ένα και το αυτό. Πριν πάει για ύπνο εκείνο το βράδυ, ο γιος μου μου είπε να προσευχηθώ στο Θεό πριν κοιμηθώ και να ζητήσω να με καθοδηγήσει Εκείνος στο σωστό μονοπάτι. Υποσχέθηκα στο γιο μου ότι ειλικρινά θα εκλιπαρούσα το Θεό για την απάντηση. Πήγα στο δωμάτιό μου και διάβασα από το βιβλίο που μου είχε δώσει ο γιος μου. Στη συνέχεια, άνοιξα το Ιερό Κοράνι και άρχισα να διαβάζω. Ήταν σαν κάτι να είχε αρθεί από την καρδιά μου. Ένιωσα διαφορετικά. Είδα την αλήθεια στο Ισλάμ. Ενάντια σε τι αγωνιζόμουνα όλα αυτά τα χρόνια;

Εκείνο το βράδυ προσευχήθηκα στον Θεό και μόνο, όχι στον Ιησού, όχι στη Μαρία, όχι τους αγγέλους ή αγίους ή το Άγιο Πνεύμα. Μόνο στο Θεό έκλαψα και ζήτησα καθοδήγηση. Προσευχήθηκα ότι αν το Ισλάμ ήταν η σωστή επιλογή, να αλλάξει την καρδιά και το μυαλό μου. Πήγα για ύπνο και το επόμενο πρωί ξύπνησα και ανακοίνωσα στο γιο μου ότι ήμουν έτοιμη να αποδεχθώ το Ισλάμ. Ήταν έκπληκτος. Και οι δύο αρχίσαμε να κλαίμε. Η κόρη και η εγγονή μου κλήθηκαν έξω και παρακολουθούσαν καθώς υπέβαλα τη Shahada μου (τη μουσουλμανική δήλωση της πίστης στην μοναδικότητα του Αλλάχ και την αποδοχή του Μωάμεθ, (η ειρήνη και η ευλογία του Αλλάχ ας είναι με τον προφήτη του Αλλάχ) ως προφήτη του Θεού) στα αραβικά, στα ιταλικά και στα αγγλικά.

أشهد أن لا إله إلاَّ الله و أشهد أن محمد رسول الله
“ASH-HADU ANLA ELAHA ILLA-ALLAH WA ASH-HADU ANNA MOHAMMADAN RASUL-ALLAH”.
“Non c’è altro Dio al di fuori di Dio, e Mohammed è il Messaggero di Dio.”
“There is no God except Allah and Muhammad (PBUH) is His Messenger and Last Prophet.”
«Δεν υπάρχει Θεός εκτός από τον Αλλάχ και ο Μωάμεθ (PBUH) είναι ο Αγγελιοφόρος Του και τελευταίος προφήτης».

Διακήρυξη της πίστης βίντεο

Η Shahadah είναι η μουσουλμανική δήλωση της πίστης στην μοναδικότητα του Αλλάχ και την αποδοχή του Μωάμεθ, (η ειρήνη και η ευλογία του Αλλάχ ας είναι με τον προφήτη του Αλλάχ) ως προφήτη του Θεού. Ένιωσα διαφορετική γυναίκα. Ήμουν ευτυχής, σαν κάποιος να είχε απομακρύνει ένα πέπλο σκότους από την καρδιά μου. Όλοι όσοι με γνώριζαν, δεν μπορούσα να πιστέψουν ότι είχα αλλάξει θρήσκευμα. Μερικές φορές δεν μπορούσα να το πιστέψω ούτε εγώ! Η αίσθηση του Ισλάμ ήταν τόσο σωστή, τόσο ειρηνική, τόσο γαλήνια!

Αφού έφυγε ο γιος μου πίσω στα Ηνωμένα Έθνη, έμαθα πως να απαγγείλω το Surah-al-Fatiha στα αραβικά και από τότε έχω μάθει πως να εκτελώ τις προσευχές. Συνέχισα τη ζωή μου όπως και πριν, μόνο που τώρα είμαι μουσουλμάνα. Πάντα μου άρεσε να συμμετέχω σε οικογενειακές συγκεντρώσεις με την κόρη μου, καθώς και σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Παρεβρισκόμουν στους γάμους της οικογένειας και των φίλων, στα henna πάρτυ, στις βαπτίσεις μωρών (aqiqah) και τις συγκεντρώσεις όταν κάποιος πέθαινε. Περίπου 6 μήνες αφού είχα προσηλυτιστεί στο Ισλάμ, ήμουν σε μια συγκέντρωση κηδείας που άγγιξε την καρδιά μου και ενίσχυσε την ομορφιά της θρησκείας του Ισλάμ. Ένα νεαρό αγόρι είχε πεθάνει από ασθένεια. Καθώς η κόρη μου ετοιμαζόταν να φύγει για να δώσει τα συλλυπητήριά της, την ρώτησα αν ήξερε καλά την οικογένεια. Εκείνη απάντησε ότι δεν την ήξερε. “Τότε γιατί να πας;” ρώτησα. “Επειδή η οικογένεια θρηνεί, και είναι καθήκον μου προς το Ισλάμ να πάω και ίσως να προσφέρω κάθε υποστήριξη που μπορώ.” Αποφάσισα να ντυθώ και να πάω μαζί της. Πήγα μαζί με την κόρη μου για να δώσουμε συλλυπητήρια στην οικογένεια του αγοριού και ήμουν συνεπαρμένη με τον αριθμό των ανθρώπων που είχαν προσέλθει. Έμεινα έκπληκτη και συγκινημένη που τόσοι πολλοί άνθρωποι ήρθαν να προσφέρουν την στήριξή τους στην οικογένεια. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ, καθώς έβλεπα την οικογένεια να θρηνεί ήταν το πόσο όμορφη θρησκεία ήταν το Ισλάμ, που τόσοι πολλοί άνθρωποι αισθάνθηκαν ως ευθύνη τους να προσφέρουν την υποστήριξή τους. Και αυτό το γεγονός, όπου οι μουσουλμάνοι έδειχναν τόση συμπόνια, είναι άλλη μία στιγμή που απέδειξε την ομορφιά του Ισλάμ.

Υπήρξα μουσουλμάνα για τρία χρόνια τώρα, Alhamdullilah. Από εκείνη τη στιγμή, έχω εκτελέσει το Umrah δύο φορές με το γιο και την κόρη μου. Ο γιος μου, η κόρη μου και εγώ επισκεφθήκαμε την Kabaah και το Τζαμί του Αγίου Προφήτη, στη Μεδίνα. Έχω μόλις γιόρτασε τα 70α γενέθλιά μου Alhumdullilah. Μερικές φορές σκέφτομαι όλη την ταλαιπωρία και την στενοχώρια που πρέπει να προκάλεσα στο γιο μου, αλλά ο γιος μου ήταν ιδιαίτερα ευτυχής που αποτέλεσε το μέσο για να με φέρει στο Ισλάμ. Στη συνέχεια είπε, ότι ο Προφήτης (SAW) είπε σε κάποιον, “Ο παράδεισος βρίσκεται κάτω από τα πόδια των μητέρων». Η έννοια του Χαντίθ είναι ότι θα πρέπει να υπηρετείτε τη μητέρα σας και να την φροντίζετε. Είναι σίγουρο ότι με το να είναι στα πόδια μου, υπήρχε παράδεισος και για τους δυο μας. Αναρωτιέμαι επίσης, εάν η κόρη μου, μου ασκούσε μια μικρή πίεση, μπορεί να είχα γίνει μουσουλμάνα νωρίτερα. Αλλά ο γιος μου, μου θύμισε ότι ο Αλλάχ είναι ο καλύτερος σχεδιαστής. Και είναι μόνο Εκείνος (SWT) που μπορεί να δώσει σε κάποιον Hidaya (Προσανατολισμό).

“Είναι αλήθεια πως δεν είσαι ικανός να καθοδηγήσεις όποιον αγαπάς. Μόνο ο Αλλάχ καθοδηγεί εκείνον που θέλει. Κι Εκείνος γνωρίζει καλύτερα αυτούς που καθοδηγούνται .”

(Κοράνι 28:56)

Το καλύτερο πράγμα με το οποίο με είχε τιμήσει ο Αλλάχ, είναι η καθοδήγησή μου στο δρόμο του Ισλάμ και κάνοντάς με μουσουλμάνα, και inshΑllah να εισέλθω μαζί με το γιο μου στον Παράδεισο.«ΑΜΗΝ»